In mei jl. zijn we verhuisd naar een nieuwe shelter. De shelter staat in dezelfde kampong.
Dit huis is qua huur goedkoper.
Hierdoor blijft er meer budget over voor onder andere onderwijs in de shelter aan de jongste kinderen.

Liefs van ons team. 

Er is weer veel gedaan in de afgelopen 3 maanden. 
Neem een kijkje in het periodieke rapport. ​

Onderaan dit bericht vindt u het periodieke rapport van januari t/m maart 2023.
Dit is een driemaandelijks verslag van de activiteiten die in de shelter plaatsvinden en de voortgang van de lopende projecten. Ook kunt u de in,- en uitgaven inzien. 
Dank voor uw steun aan Stichting Fian / Harapan Fian. 

​
​

We verzamelen plastic in Yogya en krijgen "restafval" van de stoffenfabriek.
Hier maken de dames in de shelter onder leiding van Ika mooie toilettassen en clutches van. 
Ika doet mee aan een wedstrijd die een prijs uitreikt aan diegene die bijdraagt aan recycling.
​We hopen dat Ika wint!

We first met Riki in 2013, when he was just 13 years old. Living on the street since he was 7 years old, with no knowledge of who his parents were nor documentation to prove his identity, Riki was prevented from accessing basic human rights and faced hardships on a daily basis.
In 2016, Riki contracted a rare disease, dry patches spread around his body bringing with it a sense of numbness. Whilst Riki attempted to receive medical attention, visiting a local public health clinic, the doctors were unable to provide him with any proper help. This was an outcome of Riki’s position as an identity-less street youth limiting his ability to access proper medical help as well as his lack of the funds to pay for the treatments due to financial problems. 
By 2020, recognizing the gravity of his situation, Riki turned to us for help. The members of Harapan Fian took on Riki’s case instantly, assisting in Riki’s admission to a local hospital as well as further advocating for identity documentation on his behalf. During this time in the hospital Riki was finally diagnosed with a severe case of leprosy, this being due to the lack of treatment for such an extended period. Over the next month Harapan Fian engaged in fierce negotiations with numerous hospitals and health clinics, a key barrier being once again Riki’s lack of identification, this resulting in a refusal to treat his leprosy. Thankfully after extended negotiations, Riki was able to receive medical therapy. 
Our relationship with Riki continued for the next two years, as members of Harapan Fian would accompany Riki to his monthly examinations, acting as spokespersons and monitoring his recovery. By September 2022, with no leprosy bacteria left in his body, Riki had successfully completed his medical therapy.
Whilst fully recovered from his condition and some breakthrough on the documentation front, Riki continues to struggle to attain a normal life. Wishing to get married in the near future, Riki once again has been restricted by his lack of critical documentation such as that of a birth certificate. 
If you would like to hear more about Riki’s story of supporting him in this next stage of his life, please reach out to the team at Harapan Fian. 

We first met Sintia in early 2016. At the time, Sintia was a single mother with only one child named Maria. She lived with her father in a scavenger settlement in the eastern part of Jogja. Due to her position as a street worker and also her Papuan heritage, Sintia faced daily discrimination and hardship, unable to access critical health and educational facilities due to her lack of identity documentation. 
Towards the end of 2020, Sintia informed us that she was pregnant again and had some serious health complications. Few months later, Sintia gave birth to two baby boys, twins,  in a nearby hospital. However, the relief of a smooth delivery and swift recovery did not last long.
On January 6, 2022, she contacted us once again, saying her sons were sick. The twins were suffering from a high fever and had some respiratory difficulties. While we were able to take and admit them to the Hospital, Sintia was prohibited from coming with us or visiting her children due to her lack of an identity card, birth certificate or health insurance.
A critical part of Harapan Fian’s mission to support marginalised communities, is to advocate and provide documentation for the ‘invisible’ peoples of Yogyakarta, such as Sintia. Due to a lack of a fixed written procedure for gaining identification, varying across regional governments, assisting vulnerable citizens in this process is very difficult but also essential. Documentation marks the difference between life and death for all marginalised communities and especially children, holding the power to transform one’s quality of life. Thankfully, after advocating for Sintia to her local government, she was able to receive health insurance not only relieving her of the hospital fees but also paving the way for not only her own access to key institutions and rights but also her childrens’.
Over the next few weeks we supported Sintia, making several interventions to support the health of her twins, suffering from malnourishment post hospitalisation. This process consisted of Harapan Fian’s members visiting Sintia once a week to provide additional nutritious food for her sons.
Over the last seven months, we have kept in contact with Sintia and monitored the health and steady development of her children, particularly that of her twins. Recently another key milestone of our assistance to Sintia was reached. With the help of the government Sintia was also able to receive an Indonesian Identity Card (Kartu Tanda Penduduk) as well as birth certificates for her children!
If you are interested in hearing more about Sintia’s story or would like to support Harapan Fian, please get in touch.  ​

Het laatste weekend van mijn verblijf zijn we met de kinderen 2 dagen gaan kamperen. Het was een bijzonder mooie en waardevolle ervaring. Je ziet meer van de kinderen in een andere omgeving. Ze hebben genoten! 
We hebben Didin in het zonnetje gezet, de kinderen hebben dit zelf mogen invullen. Dit hebben ze met veel liefde gedaan. Op het spandoek dat ze hebben gemaakt staat: 

"Dank je dat je ons les geeft zoals een leraar dit doet."
Dat je ons beschermt zoals een ouder.
Dat je ons begeleid zoals een mentor.
We houden van je Didin."

​

Inmiddels ben ik weer thuis. Ik kijk terug op een voldane tijd met wéér nieuwe inzichten.
De doelen voor 2023 zijn gemaakt.

Wij wensen jullie een voorspoedig en gezond 2023 toe.
Veel liefs!

Onderstaand bericht is namens Didin:
​

Het einde van het jaar 2022 hebben wij op een gelukkige manier beleefd. Ik wil u graag vertellen over de reis die wij het afgelopen jaar gemaakt hebben. 
We wonen nu 3 jaar in Kampung Badran, één van de dorpen die bekend staat om zijn verschillende sociale problemen. Economische problemen zijn een van de meest voorkomende. De meeste inwoners van Badran zijn mensen die op straat werken. Ook kregen we verschillende meldingen van buurtbewoners over gevallen van geweld tegen kinderen en vrouwen. Echter zorgen deze problemen in het drop niet voor een enkel ellendig leven. 
Elke dag komen de kinderen na schooltijd langs bij de Beskem (zoals ze het kantoor van Harapan Fian noemen). Sommigen zijn aan het computeren, sommigen verdiepen zich in hun mobieltje, andere spelen bordspelletjes. 
Dat is wat ik welke dag zie bij Harapan Fian. Tussen het spelen door hadden we persoonlijk interactie met hen. We hoorden interessante verhalen, zoals Nilams volharding om naar een openbare school te gaan, zodat ze de onderwijskosten van haar ouders kon drukken. Wij helpen Nilam om elke week met een van onze vrijwilligers te studeren, zodat ze haar doel kan bereiken. 
Dan is er het verhaal van Janiko, een kind met een beenbeperking, die wilde blijven voetballen met zijn vrienden. Dus organiseerde hij elke zaterdag een voetbalwedstrijd. Door te voetballen voelde hij zich gewoon een kind en kon hij het trauma van het pesten in zijn jeugd doorbreken.
Momenteel wonen er rond Harapan Fian ongeveer 40 kinderen en tieners die nauw met ons samenwerken, naast de interactie met de kinderen die rond het kantoor wonen. We hebben nog steeds een goede communicatie met de vrienden die we in 2013 op straat hebben ontmoet. Ze zijn nu in de twintig en sommigen van hen hebben twee kinderen. Eind november hadden Jacqueline en ik de kans om met Baya, Yani en Rani te praten in een restaurant. Ze vertelden me dat het regenseizoen moeilijk voor hen is om op straat te werken. Soms moeten ze honger lijden als ze geen geld krijgen. Dit heeft gevolgen voor de voedingstoestand van hun kinderen. We hebben een programma dat
Posyandu Jalanan heet. Een van de doelen van dit programma is ervoor te zorgen dat de kinderen goed groeien. We controleren regelmatig, geven vitamines en extra voedsel aan de kinderen. 
In 2022 hebben we minstens 30 kinderen on de de vijf jaar kunnen ondersteunen.
Terug aan tafel in het restaurant met Jacqueline en de jonge moeders. Ik vraag hen of Harapan Fian een betekenisvolle invloed op hun leven heeft gehad. Ze zijn Harapan Fian dankbaar omdat ze een identiteit hebben gekregen waarmee ze toegang hebben tot verschillende openbare diensten. Hun leven is heel anders voor en na het hebben van een identiteit. In 2022 hebben we 15 identiteitszaken kunnen begeleiden, een ongekende prestatie. 

Naast de successen die we in 2022 behaald hebben, hebben we ook uitdagingen moeten overwinnen. Vooral voor het komende jaar 2023. De programma's die nu goed lopen, zoals identiteitsbijstand (belangenbehartiging), Posyandu Jalanan (gezondheid) en Kejar Paket A, B en C (onderwijs) willen we nog steeds voortzetten. Volgend jaar willen we iets nieuws doen. Nu de kinderen tieners zijn, hebben sommigen van hen (pas toegetreden kinderen) problemen met geweld in huis en plegen ze misdrijven, waarbij ze met de politie in aanraking komen. We willen hun leven blijven volgen. Ik bespreek met het team hoe we dichter bij hen kunnen komen en hen kunnen steunen.
We hebben een geweldige kans van Zoe, de ACICIS stagiaire. We willen samenwerken zodat de naaiproducten van vrienden als Ika, Jenny en Luna in Australië op de markt kunnen worden gebracht. Dit project start in maart 2023 en we zijn momenteel bezig met de voorbereidingen. Het is geweldig dat het naaiproject kan worden voortgezet nadat het door de pandemie crisis is opgeschort. 
We willen een positieve geest in 2023 brengen. We zien uitdagingen en kansen in het komende jaar. We zijn ook erg blij dat Jacqueline en Stichting Fian ons altijd hebben gesteund bij het realiseren van ons doel om gemeenschappen in straatsituaties altijd te ondersteunen. 
Wij geloven dat deze samenwerking geschiedenis zal schrijven!

Liefs, Didin.

Ik ben zo trots op deze dames/mama's. Ze hebben een speciaal plekje in mijn hart.
Ik leerde ze kennen toen ze 14 waren. Inmiddels zijn ze 21 jaar en betrokken, zorgzame moeders. 
Didin en ik hebben ze een middag, samen met hun kroost, verwend bij de KFC. 
Het was één groot feest! De kinderen raakten niet uitgespeeld. Wij hadden dus alle tijd om 
met de moeders bij te praten. Ze hebben het niet gemakkelijk, maar klagen niet. 
Vooral nu in de regentijd is het moeilijk geld verdienen op straat.
Het zijn geboren overlevers. 

5 december 2022

Vandaag is een bijzondere dag.
We zijn als team uitgenodigd bij de buren. Er is een trouwfeest.
​Ik krijg een persoonlijke uitnodiging. 

Bij binnenkomst ligt het gastenboek klaar. Zodra je je naam erin geschreven hebt, krijg je een rijstlepeltje met een hartje erin waar je bedankt wordt door het bruidspaar voor je komst.
Het is een sobere bruiloft. De bruidegom speelt op straat in een Angklung groep, dit is zijn inkomen. Maar het is gezellig. Er is eten en drinken; een glaasje fris, thee of water. De Angklung groep speelt muziek en de zangeres die ik ken vanuit de shelter zingt met overgave. Er wordt gedanst. Plotseling gaat het stortregenen. Het dak houdt het nauwelijks, dus ontstaan er kleine overstromingen. Geen probleem, slippers uit en verder vieren. Ik word meer gefotografeerd dan het bruidspaar, hilarisch. Zo'n witte Belanda is de kers op de taart... die er trouwens niet is. Maar zelfgemaakte zoetigheid is voldoende verkrijgbaar, en lekker zoet.

Wanneer je een klein inkomen hebt, mag je evengoed een dag schitteren. Het is hier gebruikelijk dat het bruidspaar naar de kapper in de kampong gaat. Hier word je mooi gemaakt, inclusief make up en bruidskleren die je voor een dag huurt. Alles heeft de kapper in zijn assortiment.

Heel mooi, even ben je een dag de prins en prinses van de gemeenschap.
Ik realiseer me weer eens goed hoe gezegend ik ben dat ik opgenomen ben in deze gemeenschap.
Het is een cadeau!

Maandag
Altijd weer fijn om na een lui weekend te gaan werken. Vandaag begonnen met een vergadering. We hebben de bus gereserveerd voor ons uitstapje 'kamperen' over twee weken. Tomz is nu ook volwaardig lid van het team. Tomz is de vader van een van de gezinnen die ik in het begin van mijn werk hier heb leren kennen. Tomz is ervaringsdeskundige, hij woont ook in een van onze zorggebieden. Daarnaast heeft hij lang op straat overleefd. Hij heeft nu een vrouw en 2 kinderen. Didin heeft hem 'opgeleid', nu is het tijd dat hij mee mag werken en denken. Tomz is een waardevolle aanvulling voor het team. 

Vanavond hebben Didin en ik gewerkt aan het boek dat hij over mij schrijft. Zo bijzonder. Voor mij is het een uitdaging. Ik moet ver terug in de tijd en vooral stilstaan bij gebeurtenissen die je vergeten bent of weggestopt hebt.

Dinsdag
Vanavond ben ik alleen op het werk, iedereen is 'in het veld'. Bij sommige casussen heeft het geen meerwaarde dat ik erbij ben. Didin houdt mij wel goed op de hoogte van de ins and outs. Op het moment zijn er veel ingewikkelde casussen.
Luna (parttime collega) en ik hebben vanavond nog wel een afspraak in de shelter met de kinderen die mee gaan kamperen. We gaan een dans instuderen en iedereen mag iets op een A3 tekenen of schrijven voor Didin. Ik vind het belangrijk dat ze af en toe stilstaan bij het werk wat Didin voor hun en de omgeving met hart en ziel doet. We bieden hem graag een cadeautje aan. 

Woensdag
Vanmorgen met de Nederlandse buurman van de homestay gesproken. Ze maken een trip door Azië en komen uit Nederland. Zij zijn zeer geïnteresseerd in ons werk. Ik nodig ze uit om ons te bezoeken. In de middag komen ze aan. Didin geeft informatie over de highlights in Yogyakarta. Erna mogen ze losbarsten met vragen over ons werk. Ze zijn oprecht geïnteresseerd. Zij werkt als casemanager bij jeugdzorg Amsterdam. Er zijn dus veel raakvlakken en veel verschillen. Hele boeiende ontmoeting. 

Donderdag
Vroeg uit de veren. Kamer opgeruimd en koffertje voor morgen ingepakt. We gaan morgen
voor 3 dagen naar 'Agriturismo JiwaLaut'. Dit is ongeveer 2,5 uur rijden hier vandaan. Even het hoofd leegmaken en brainstormen over nieuwe ideëen en doelen voor 2023. Geen straf om dit met uitzicht over de zee te doen. 

Op naar de shelter. We verdelen de taken wie wat haalt voor het verblijf op de camping, waar we met de kinderen heengaan in het weekend van 10 t/m 12 december. We tellen de deelnemers. Kinderen mogen alleen mee wanneer een familielid of verzorger een brief tekent. Kinderen die niemand hebben staan onder onze directe verantwoording. De kinderen zijn enthousiast. 
Tot nu toe hebben we 29 deelnemers. 

Tot volgend week!
​Liefs Jacqueline