Updates uit Indonesië
Paragraph. Klik hier om te bewerken.
Lieve familie, vrienden en buitenlui, Inmiddels ben ik alweer een week in Yogyakarta. Het is altijd weer een warm welkom. Ik heb met Didin de lopende zaken doorgesproken. We blijven als hoofddoel streven naar een identiteitsbewijs voor diegene die deze nog niet hebben. We hebben 2 locaties bezocht waar ik nog niet geweest ben omdat het nieuwe projecten zijn. Het eerste bezoek was aan de mensen die aan het spoor wonen in zelf opgetrokken huisjes uit het meest uiteenlopende materiaal wat ze kunnen vinden of kunnen krijgen. Er zwerven ook veel ouderen rond op straat. Voor ouderen zijn er amper faciliteiten. Een bejaard echtpaar heeft zich gemeld bij de mensen aan het spoor. Omdat zij zelf niets te besteden hebben, hebben ze toch voor de time being hun een plekje gegeven waar ze op de grond kunnen slapen. De vrouw kan niet goed lopen wegens vergroeiingen aan been en voet. Didin heeft een rolstoel voor haar op de kop getikt, die zijn we gaan brengen. We focussen ons hier vooral op de vrouwen en kinderen, maar we zijn niet pragmatisch. We kijken om ons heen, wat speelt er in de families en onderling. Deze mensen zijn geregeld door hulpverlening teleurgesteld. We beginnen dus met een relatie op te bouwen, krijgen ze vertrouwen in ons? Wanneer dit proces zich t.z.t. voltrekt kunnen we inspelen op hun hulpvraag. De tweede locatie is in een andere regio van Yogya. Een kind van een alleenstaande moeder heeft uitslag over zijn lijfje en is lusteloos. We gaan naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis. In eerste instantie worden we niet toegelaten omdat de moeder niet geregistreerd staat omdat ze geen identiteitsbewijs heeft. Met andere woorden, ze bestaat niet. Didin geeft nooit op. Uiteindelijk onderzoeken ze het kind, de moeder wil anti-conceptie maar dit is niet toegestaan bij ongehuwde vrouwen (ze heeft 3 kinderen). Didin dringt aan. Maandag worden we terugverwacht. We zijn inmiddels 3 uur verder.. Hier is geduld een schone zaak. Ik heb geen foto's gemaakt, dit is niet gepast. Didin en ik wisselen ervaringen uit. We discussiëren over de meest ingewikkelde casussen. Hier komt nog veel misbruik en mishandeling voor. Meestal focussen wij ons dan op moeder en kind, en terecht. Maar wanneer je je niet op de mannen/vaders focust dan bereik je weinig. De mannen accepteren niet dat de vrouwen hulp krijgen. Het is voorgekomen dat een vader hier verhaal kwam halen en ernstige bedreigingen heeft geuit. We gaan proberen om het hele gezin hulp te bieden en de vader het gevoel te geven dat hij mee telt in het oplossen van problemen. We bereiden het jaarlijkse uitstapje voor. Dit jaar gaan we 2 dagen kamperen met de kinderen. We betrekken de kinderen in het proces van voorbereiding. Ze hebben inspraak, moeten de boodschappen doen, en gaan de kinderen langs om hun te enthousiasmeren voor het uitstapje. Dit lijkt voor ons normaal, maar hier hebben kinderen nog weinig in te brengen. Je hebt te doen wat je ouders, de oudste in de groep en de leerkrachten je opdragen. Voor eigen ideeën en creativiteit is nog weinig plek. Didin zet hier stevig op in, we zijn er voor de kinderen maar ze zullen zelf mee moeten denken en helpen. Vandaag is de maandelijkse Posendu. Vergelijkbaar met het zuigelingenbureau in Nederland. Er wordt ook advies aan oudere kinderen, tienermoeders en wie maar een vraag heeft gegeven. Vandaag, vrijdag, hebben we overleg met collegae en vrijwilligers onder het genot van een hapje en een drankje. Ik sluit de werkweek met een voldaan gevoel af. Ik kan concluderen dat er hard gewerkt wordt, dat er resultaten geboekt worden. Ik ben trots op Didin en de medewerkers, zij zetten zich met hart en ziel in om vooruitgang te boeken. Ik ervaar ieder jaar weer dat dit hen lukt. Liefs, Jacqueline
0 Comments
Weer terug van weggeweest! |
|